Bugün bir yaş daha büyüdüm, en azından takvimler öyle söylüyor. Daha bir yıl önce hayatımın yolunda olduğunu sanıp koca bir yalana sarılmış yaşıyordum. Vakit öldürüyordum sadece. Hep bu sefer farklı diye başlayıp yine olmadı diye sana geldiğimin farkındayım. Ama bu sefer seni de kendimi de kandırmıyorum. Doğru kişiyi buldum. Kim mi? Benim.
Şimdi şöyle bir bakıyorum da ne kadar acınası şeyler yapmışım yalandan da olsa sevilmek için. Sanki çok önemliymiş, bütün eksiğim buymuş, hayatın anahtarı onda gizliymiş gibi. Kendime saygı duymayı geçtim, bir kez bile kendini doğru düzgün dinlememiş biri ne kadar da çırpınmış içi boş iki söz için. Şimdi yeniden soruyorum o halde: Ne oldu? Kendinden o kadar ödün verdin ne oldu? Karşındakini hep birinci plana koydun ne oldu? Sahi ya, sen kaçıncı plandaydın, hiç ilk üçe girebildin mi kendi listende? Sabahlara kadar söylendin, sorguladın, ağladın… Ne kaldı elinde?
Ömrün orada geçecekmiş gibi savaştın durdun insanlarla, bir kazanan oldu mu? Anlık hevesler, yalandan hisler, laf olsun diye verilen sözler arasında çok mu zordu gerçeği görmek? Oysa arkadaşlarına akıl verirken nasıl da güzel farkındaydın her şeyin. “Terzi kendi söküğünü dikemezmiş mi dedin “korkuyorum” demek yerine?
Ah, ne çok isterdim o eski seni azarlamayı… Aptal mısın be kızım der, inatla görmemeye çalıştığı ne varsa gözüne gözüne sokardım. Bazı şeylerin elinde olmadığını, ağzıyla kuş da tutsa bunu değiştiremeyeceğini söylerdim. Ben söylerdim söylemesine de o kadar eminim ki dinlemeyeceğine… O boş inadım uğruna nasıl da harcadım kendimi defalarca… Ah, ne haksızlıklar ettim kendime, hiç suçu olmayan o bedenime. Aynaya bakmayı bile çok gördüm, oysa ne çok savaşmıştı her zerresiyle. Ben kanattım, o direndi. Ben yara açtım, o iyileşti. Zavallı bedenim, senden çok özür dilerim.
Bu gece, tam da şu anda kendimi affediyorum. Önce ben, sonra diğerleri diyeceğime söz veriyorum. Kontrol edemediğim şeyler olduğunu kabul ediyorum. O halde… Hoş geldin yeni yaşım.
Editör: Enes Yılmaz
- Yeni Yaş Sözleşmesi - 17 Mart 2023
