belki tılsımını koruyan bir sözcük kalmıştır demiştimdudaklarla gözlerin ahengini yaşayan  elleri boşluğa iten...

gölgesiz kalmışların ülkesindeyim akşamüstlerikolsuz bedenler, dilsiz bulutlar -yürüdüm uyuyan merdivenleri-ceplerime çakıl...

Gökyüzünün tüm lanetli ruhlarını selamlarken Bir veda aralığında, kırmızı bir yalnızlık ve yeşil bir şeker...

nasıl anlatmalıydıbez çantasındaki yalnızlığıyalnızlığını kaplayan bez çantasınıbir ruj kullanılmaya hazır bir silah...

insan bazen külü kendini yakmaz anka diyarından geçer bazen ağrılı bir azı dişi  duvarda öksürüklü akrebi çiğnemekten aciz...