Bu mevsim vedalarla arkadaşım,
Önümden arkamdan çarpan kapılar için,
Cereyan diyorum, paragraf başında susuyorum.
Kaç dostu uğurladım ellerimle,
Ağıtlar yaktım geceleri beni kimse görmedi.
Damla damla ve şeffafça günleri doğurup batırdım,
Cahillik etmedim biliyorum yurdumda bir yıl dört mevsim,
Ama ben bu mevsimi beklemiştim,
Hem de kalbimle, heyecanla bekledim,
Çarpıntılarım kapı eşiklerindeydi
Hayatım!
Hırpani bir mevsimdi,
Güneş altlarında tir tir titredik biliyorsun,
Uzun mektupları vardı nicesinin
Şaşalı sofraları vardı, parıltılı kadehler.
Kalbim kaç oda kaç salonsa sebebi buydu,
Şimdi şehrimi değiştirme vakti bir müddet,
Ucuzundan stüdyo bir daire kiralıyorum.
Doyduklarım hoşça kalın,
Kursakta kalanlarım mutlaka, mutlaka yeniden buluşalım.
Ne ben, ben olurum ne de siz siz olursunuz,
Ellerinizi kollarınızı uğurluyorum şimdi,
Toplayıp kalbimin bir parçasını, aklımın ve ruhumun,
Hatırı sayılır bir havai fişek olarak ardınızdan ateşliyorum.
(Karanlığın üzerinde parıl parıl ve on saniye süreyle.)
Dokunduk birbirimize,
Ten tene ve zamanlarca,
Bu bir hoşça kalsa kalacak da aynı zamanda hoşça.
Bir veda var olmaya çalışıyor, ben beceremiyorum.
Editör: Onur Özkoparan
