“Bir varmış, bir yokmuş” ile başlayıp, “mutlu son” ile biten bütün masalların elinden tuttum bugün. Safran rengi güneşin eteğinde dolandım, sıcağında yıkandım. Yüzlerce yaşında, heybesinde yüzlerce öğretisiyle çıkıp gelecek ihtiyar bir bilge bekledim. Tam da kahverengiliklerin keşmekeşine dalmışken; asası, baktığım o toprak parçasına vursun istedim. Mutlu masalların doğduğu ütopyalarda da olmaz mıydı kahverengi, tozlu topraklar? Onca renk cümbüşünde fark edilmemişti belki de. O ihtiyar bilge gelse, gelse ve anlatsa bilirdim işte. Heybesinde yüzlerce öğreti, yüzlerce yaşında ak sakallı ihtiyar bilge…
Asırlarca, bembeyaz karların yağdığı ülkelerde yaşamıştı belki de; bu yüzden akça pakçaydı saçı sakalı. İlk önce bunu sorardım o bilgeye. Önce gülümserdi; pembe ve saf çocuk zihnime şefkat duyar sonra da tutardı elimden. Ağır ağır yürürken, yavaş yavaş anlatırdı, öğretirdi bana. Ben mutlu masalların elinden nasıl tuttumsa, o da öyle…
“Sonsuza dek mutlu yaşayan” prens ve prensesler geçti önümden. Çilek kokulu bir mutluluğun şarkısını söylediler. Prensesin kocaman kabarık elbisesinin eteklerini, minicik mutlu kuşlar tutuyordu ağızlarıyla. Saçları; uslu bir denizin dalgaları, sıcağında yıkandığım güneşin sarısıydı. İncecik parmaklı ellerini, güzel yüzlü prensinin avuçlarına bırakmıştı. Derhal önlerinde eğilip reverans yapmazsam, soğuk kalpli kral atar mıydı beni o rutubetli ve kocaman kilitli zindanlara? Mutlu valslerin çaldığı bu renkli ütopyada, olabilir miydi böyle bir şey? İhtiyar bilge gelip anlatsaydı bilebilirdim işte, sorularıma cevap bulabilirdim. Hangi renktim acaba bu ütopyada? Varlığımı bile fark etmeden, çoktan uzaklaşıp gözden kaybolmuştu prens ve prenses. Yapmayı düşündüğüm o reverans, gerçekleştiremediklerim düşler koleksiyonunda asılı kaldı.
Belki, nihayet çıkageldiğinde ihtiyar bilgeye yapardım. Hayır! Hayır, hoşuna gitmezdi. “Hoş geldin, nihayet geldin” demenin başka bir yolunu bulmalıydım. O çok ulu, çok bilen bir bilgeydi; reveransım, mütevazi ve sade karakterine hiç mi hiç yakışmazdı. Sessizce gülümseyip, belli belirsiz eğmeliydim başımı. Olduğum gibi karşılamalıydım onu; böylece, bu halimle, hangi renkte olduğumu bile bilemeden. Bir “merhaba” bile dememeliydim, onun nazarında, şahsıma dair en ufak bir kötü intiba bırakmamalıydım. Yerle yeksan etmemeliydim beni sevebilme ihtimalini. Su gibi olmalıydım. Sahi, su ne renkti?
Zihnimde çıkmaza girdim. Cevaplayamayacağım sorular sordum, bekledim. Düşüncelerime düşürdüğüm taşın, halka halka büyüyerek bulandırdığı zihnimin teskinini bekledim. Her ne kadar umut varsa, gidecekleri yola taş koyup vazgeçmelerini bekledim. Çünkü Polyannacılık oynamak zorunda bırakılan tüm umutların da bir küçük umuda ihtiyacı vardı. Yorulurdu çünkü tüm umutlar, omuzlarında taşıdıklarından. Kim bilirdi? Kimse bilemezdi; tüm o öğretilerin sahibi ihtiyar bilge dışında…
Ne ölçüde, kaç vakit beklediğimi bilmiyordum. Zamansızlığın vücut bulmuş haliydim. Öyle ki, ben beklerken sırma saçlı kızlar, güzel yeleli atlar geçti. Günler geçti mi? Bilmem. Bilemem burada günler nasıl geçer ve hangi vakit geceye değer. Bilemem benim rengimin bir eşi, hangi ağaçta yeşerir.
Bugün ben, bütün masalların rengine soyundum. Bütün soyutluğun şeffaflığına büründüm. Ne kadar ninniyle uyutulmuşsa tüm evren şimdiye dek, tek tek hepsini uyudum. Geriye bir tek kendi masalım kalmıştı ulaşmak istediğim ve ihtiyar bilgenin gelmesiyle birlikte tamamlanacaktı hikayem. Heybesinden çıkaracaktı masalımın sonunu elleriyle, o tüm öğretilerin sahibiydi. Ve ben bugün onu, burada, bütün bir asır beklemiştim. Gelecekti, biliyordum; bir asır daha beklemeliydim. Buna değecekti, biliyordum. Beklemenin kavuşmaktan, varmanın ise yolda olmaktan daha doyurucu olmadığını öğrenmiştim.
Bugün ben, bir yaşlı bilge bekledim. Bir yaşlı bilge hayal ettim. Ne gözümün önünden geçen masallar bitti, ne de beklediğim bilgeliğe erişebildim; beklemenin ve bilgeyi gözlemenin şafağında, asırlarca ve renksiz seyrettim…
Editör: Çisem Arslan
- Dört Yapraklı Esma - 25 Temmuz 2023
- Dünyanın Bütün Masalları - 9 Mayıs 2023
- Ihlamur Göğü - 29 Kasım 2022
