Yazar: Mete Özyılmaz• 2 Ağustos 2022• 20:18• Şiir

Müsvedde Kağıda Çiziktirilmiş Çeteleler

Homo Entegrus:

Mimar Sinan’da bir merdiven var,
Mimar Sinan’da bir merdiven ve ben.
Somurtkan birer gölge gibi geliyorlar,
Hep bir ağızdan,
Kaygan bir nevale olarak
Bırakıyorlar kendilerini ana yolun azı dişlerine.
Bütün uğraşları şehrin siluetini,
İnsan isimlerine benzetmek.
Suya dalgın bakışları ağrıyor,
Gülüşleri bakırlanıyor,
Alaşım tadı vurunca ağızlarına.
Burası Mimar Sinan’da bir merdiven,
Kimsenin hiçbi’şeye mecali yok!
Nihayetinde şehrin rahmine açılıyor,
Şehirden,
Kimse sağ çıkmıyor.

Disconnectus Erectus:

Yalan/dıkça ufalanıyor yalnızlıklar,
Unutuldukça isimler, yalnız “-lık”lar kalıyor.
Koynum cellatlara açılıyor,
Cani kuşlar tünüyor aklımın bahçelerine.
Aklım, Mimar Sinan’daki merdivende.
Gülmenin pahası on beş bin akçe,
Dünyanın bir eşyası olarak kalıyorlar.
Ben kuşların dilinde konuşuyorum ahbap,
Hiçbir kuş anlaşılmış değildir.
Kendime bir ad seçip
Dikiliyorum orduların karşısına!
Kıl payı kurtuluyorum yalnız kalmaktan.
Pişmanlıklarına uzanıp sarışın kadınların,
Dünyada bir karartma gecesine denk gelmişiz, diyoruz.
Zebaniler tutup çıkartıyor güneşin katlarına, yanıyoruz.
Kırmızı bir fiyonk göğsümün üstünde,
Gamalı haç gibi duruyor, öyle bakıyor insanlar bize.
Mimar Sinan’da bir merdivende haykırıyoruz durup
Jokes on you hayat, suck it up!