Burası bana yaramıyor
Birkaç yüz bin toz zerresiyle Afitap’ı seyrediyoruz
harap bitap
Aysima, biliyor musun ben bugün kötü bir insan oldum
Bir fahişenin yastığından saç telleri çaldım
Ruhu bile duymadı.
Üstelik hoşuma da gitti
Üstelik aşk değil beni kötü yapan,
çalarken duyduğum haz.
Aysima, sen Afitap’ı bilirsin çok kez anlattım sana
Sen beni adam yerine koyup dinlerken
bir de nasihatler paralarken
Afitap kılını kıpırdatmıyor.
Ne kadar anafordan bir sevda!
Ne kadar gururlusun Afitap!
Ne kadar kibirli bu dünya!
Aysima, semaya yükselip binlerce parçacıkla yanına gelmem lazım.
Serin bir esintiye ihtiyacım var
Mevsimlerden yaz çünkü,
aylardan Haziran
Ve leş gibi kokuyor bu dünya.
Leş gibi,
Leş!
Ve
Yaş otuz beş, *
Yolun yarısı falan değil de sanki otobüsün son yolcuları gibiyiz,
Nerede ineceğini bilemeyen, gebeş.
Yükselmem lazım Aysima, anla
Yükselmem
Miraca çıkarmış gibi hem
Yoksa çekecek aşağı karanlık eller, hissediyorum
Yahu dinlemiyor musun? Bir orospudan saç teli çaldım diyorum.
Var mı ötesi berisi?
Onlar bilmiyor, sen biliyorsun.
Aysima,
Aptallaşmıyorsun. Afitaplaşıyorsun.
Biliyorum, sen de benim gibi aptallarla savaşıyorsun
Bundan dolayı geldim zaten yanına
Bundan dolayı yardım istiyorum
Ya bir akıl ver bana
bana kalanı da al ya da
Eskiden ağzımda pamuk şekerleri eritirken
Şimdi uyku hapları çiğniyorum -ağzımda kireç tadı var-
Uyuyorum, uyanıyorum
Uyuyorum
Uyanıyorum
Ve tekrar uyuyorum
Ne kadar tatsızlaşıyor bu dünya!
*Cahit Sıtkı Tarancı – Otuz Beş Yaş
