“Havada asılı bir balon gibi, benim de ayaklarım yere değmiyordu. Sonra, o balonun ipini tutup çekti biri, daha aklı selim bir şeye evrildi içim. Çocukluğumu yitirdim.”
“Peki, ne renkti o balon?”
Psikolog, bir yandan notlar alıyor, diğer yandan da danışanının verdiği cevaplar doğrultusunda yeni sorular soruyordu.
“Bilemiyorum. İplere odaklanmıştım ben.”
Psikoloğa hiç bakmıyor, daima dışarıyı izliyordu. Dışarıda başka bir hayat vardı, o ise içeriden izliyordu. Sanki, dışardaki o hareketliliğe dahil değildi. Saatin tik taklarını duymamaya çalıştı fakat kendini buna zorlayınca saatin sesi kulaklarında daha da derin ve tok çınladı.
“Çocukluğunu yitirme hissi sana nasıl hissettirdi?”
Selim, bir anlığına psikoloğa baktı ve tekrar başını camdan dışarı çevirdi.
“Her şeye yetişmeye, yetmeye çalışırken ben eksik kaldım; kendimden vere vere azalmışım meğer. Çok sonra anladım.”
Psikoloğun sorusunu cevaplamak yerine, yine başka bir şey söylemişti. Fakat, bu açılma anlarının enderliğini bilen psikolog, itiraz etmeden sürece uyum sağlıyordu.
“Bu saat çok gürültülü.”
“Rahatsız mı etti seni? Kaldırabilirim hemen.”
“Lüzumu yok.”
“Ne tür bir gürültü bu?”
“Ben bir yaprağın yere düşüş sesini duyuyorum, kış vakitleri hep karda kalmış hayvanları üşüyorum. Ne olacak böyle benim hâlim?”
Yine bambaşka bir cevap vermişti Selim. Psikolog, sonsuz sabrıyla gülümseyerek başını hafifçe eğdi.
“Bana mı soruyorsun yoksa kendine mi?”
“Sana.”
İşte bu harika, şimdi bir frekans yakaladık işte, diye mutluca iç geçirdi psikolog. Zafer kazanmış gibi hissediyordu.
“Hmm… Bana soracak olursan, sen çok duygusal birisin Selim. Bu yüzden de hayatta olup biten bazı şeyler sende fazla hassasiyete yol açıyor. Çok seviyor veya çok üzülüyorsun. Bu konuda konuşmak ister misin?”
Selim, ağaç dallarının yavaşça değdiği cama bakarak, iç geçirir gibi konuştu.
“Dünyanın bütün masallarını dinledim. Hepsinde de çok üşüdüm. Siz doktor, siz mi acaba fazla duyarsızsınız?”
Psikolog epey bozulmuş fakat aldığı eğitim ve mesleki tecrübesiyle bunu ustalıkla gizlemeyi başarmıştı. Yerinde biraz kıpırdanarak cevapladı:
“Senden bahsediyorduk, dilersen devam edelim.”
“Bir şey hakkında üzülmek beni neden duyarlı veya fazla hassas yapıyor? Asıl sizin soğukta üşüyen bir hayvan gördüğünüzde ağlamamanız gaddarlık değil mi? Bunu konuşalım dilerim.”
Psikolog, yaklaşmakta olan bir sinir atağının sinyallerini seziyor ve olduğundan daha kibar davranmaya çalışıyordu.
“Haklı olabilirsin, evet. Bu konuda düşünüp kendimi değerlendirmem gerekiyor.”
Gayri ihtiyari saate dönüp baktı; seansın bitmesine on dakika kalmıştı. Selim, bunu fark ederek kinayeli bir şekilde gülümsedi.
“Merak etmeyin, az kaldı.”
“Hayır Selim, onu merak etmiyorum. Saatin az önce seni rahatsız ettiğinden bahsetmiştin, kaldırmayı düşündüğüm için baktım.”
“O birkaç dakika önceydi.”
Psikolog, yavaş yavaş çıkmaza girdiğini hissederek hemen aklındaki o korunaklı ve güvenli bölgeye gidip rahatlamaya çalıştı. Danışanlar bilmese de psikologların da anlık rahatlama metotları ve mekanları oluyordu. Derhal toparlanıp gülümsemeye devam etti.
“Sana böyle hissettirdiğim için üzgünüm. Dediğim gibi, niyetim onu oradan kaldırmaktı.”
Selim ayağa kalkıp ceketini aldı. Gitmeye hazırlanıyordu.
“Teşekkür ederim.”
“Henüz beş dakikamız var. Devam edebiliriz.”
“Vakit doldu Pınar Hanım. Çoktan doldu. O beş dakikayı bir sonraki danışanınız için kullanabilirsiniz.”
Cevabı beklemeden kapıya yöneldi. Tik taklarıyla başını meşgul eden saate bir bakış attıktan sonra arkasını dönerek psikoloğa seslendi.
“Pınar Hanım?”
“Evet Selim Bey?”
“Sarıydı.”
Psikolog ayakta durmuş anlamaya çalışıyordu. Selim, artık psikoloğunun gözlerine, tam içine bakıyordu.
“O balonun rengi sarıydı. Dünyayla göbek bağımı koparan o iplerden gözümü alıp ona baktım ben ve gördüm; güneş gibi sapsarıydı. Bu son seanstı, kendinize iyi bakın. Umarım siz de bir gün dünyanızın rengini bulur ve uzun uzun ağlarsınız. İyi geliyor çünkü. Hoşça kalın.”
Editör: Çisem Arslan
- Dört Yapraklı Esma - 25 Temmuz 2023
- Dünyanın Bütün Masalları - 9 Mayıs 2023
- Ihlamur Göğü - 29 Kasım 2022
