ölmüş birinin geride bıraktığı put.
imamlar ve cenazeler nasıl da bütünleşmiş böylesine.
tabutun şiirden yapılmış olması
bizi durdurmamalı at peşinde koşmaktan.
çünkü ağlamak üzereyim meliha
kulağımda arapça bir ağıt.
bir yanım delik
diğer yanım afrikada bir türküevi
ve tanklar geçiyor imgelerimin üstünden sevgilim
tam o an
ellerimin içi nasıl da kaygılı bir ter
çünkü dostom, kaygı, endişe, at ve tüm bunlarla beraber
kasabaişgalibukadaruzunsürmemeli.
diz çökmüş cesetlerimin üstünde
gerçeküstü bir bakıştan başka ne olabilir ki, öylesine heybetle bekleyebilen,
ah,
taşranın ortasında bunca ceset arasında ölemiyorum.
sinematografik sahnelerin şiirsel katliamları
atlanmamış ölüler
bir kadının gözaltlarına bakmaktan başka
ve ezilmiş ve susmuş yığınlar için yapabileceğim hiçbir şey yok
savaş için her şey hazır
ya ölmek için…
sevgilim nasıl olur da kaygılarımın içinden
gözaltlarındaki ufak bir manifestoya dokunabilirim.
dokunamam meliha.
bakışlar cehennemdir çünkü.
anlamsız bir can sıkıntısı içinde sancının tanımı yersiz kalıyor
oysa imge ve yollar, telaşlar
dizlerimdeki telaşlar ve trenin içime giriyor olması
ayinleri düzenleyenler için. için. için.
balçığa bezenmiş bir at ve cenaze yapıyor beni.
ölmek ve yarım kalmak için doğmuş bir taşrayım
sürekli bakan gözlerim
kafamın içindeki taassuptan hoşlanan sorularla
panoptik bir odanın ben’e dönüşmesini bekliyorum
ah, ne de güzel bir orwellciyiz
kıstırılmış.
zalimler, zalimler hep bakar öyle aceleyle
detaylara fazlaca kaygı yükleyerek
belki de zalimliği meslek edinmeliydim,
bunca kaygım bir yurt edinmiş olurdu.
sevgilim, böyle bir duraksamaya gözlerimiz dayanabilir mi?
tren garlarında doğurduğum distopik endişelerim
ve nemrutun bakışı
belki firavunvari bir yanılsama
tövbesini bozmuş bir dervişin pişmanlığıyla edinilmiş iman
içinde eriyen düş ve
intihara meyilli bir merhamet beni ele geçiriyor.
ölemiyor olmak bir suç unsuruna dönüşmüş
çenemi kırıyor hepsi birden
hepsi birden
hepsi,
hep estetik ağlamak, istiyorum.
oysa bir at at
bir çenemin ve bir kafamın
kafamın kasılmalarına ne de muhtaç.
muhtaç, çünkü başka türlü düşünmeyi bilmiyorum.
yani at. sadece at. otobüs garlarında bir bakış.
- At Yani Nar Yani Kundera Sevgilim / Boğazımı Delip Geçiyor / Kahırsız Bakan Ağaçlar - 17 Kasım 2021
- Atların Pasif Melankolik Nalları; Tabancam, Magnum; Ellerim Soyulmuş Don Quijote Ve Değirmenlere Bakıyorum Ve Ardından Sadece Ölmek Ceplerimde Taşıdığım Paslı Nallarla - 5 Ağustos 2021
- Dostoyevski Okurken Kafamın Arkasında Beliren Kaygı ve Kasılmalar - 4 Şubat 2021
