Yazar: Nihal Baysal• 17 Mayıs 2020• 12:00• bi' onluk, İnceleme, Kitap İncelemesi, Roman

Ölü Erkek Kuşlar Kitap İncelemesi ve Alıntılar

Ölü Erkek Kuşlar zihnin akışı tekniğiyle, zamanda gelgitleriyle okurken birazcık zorlasa da insanı içine alıyor ilk satırdan itibaren. Bu toplumun yetiştirdiği bir kadın Suna. Binlerce yasakla bu toplumun eğip büktüğü, boyun eğen kadın öğretileri ile yetişmiş Suna’nın içindeki Su’yu. Na ise Suna’nın olmak istediği, özgürlüğünün peşindeki asi ve anlaşılmaz kadın. Bir kadın iki ayrı karakter Suna. Aşkı, sevgisi, hayata bakışı, var olma çabası ile okuyan her kadın bir parçasını bulacak onda. Suna ve hayatına giren üç erkeğin hayatını okurken bir yandan toplumsal cinsiyeti, kadın erkek ilişkilerinde bize öğretilen ve doğru sandığımız davranışları, birçok insan için yanlış gelse de “Bir kalbe kaç kişi sığar?” fikrini okuyoruz. Karakterlerin hepsini çocukluğundan getirdiği yaraları ile öğreniyoruz. Suna’yı bugüne getiren şartları, içinde kopan fırtınaları derinliği çok ama çok olan satırlarla öğreniyoruz. Her karaktere hak verdim, kızamadım. İnsan olmak her zaman erdemli ve en doğrusunu yapabilen olmak demek değil. Hatalarımız, peşinde koştuğumuz arzularımız bizi bir trajediye sürüklüyor olabilir. Hayatımıza giren biri sonraları çok başka bir yerden dokunabilir bize. Birbirlerimizin hayatlarından geçerken herkes herkese bir şeyler öğretir. Dokunduğu hayatta bir iz bırakır. Ayhan ve Onur’un Suna’ya kattıkları, Suna’nın onlarda bıraktığı izler. Hepsi gerçek ve okuması dimağda çok farklı bir lezzet bırakan bir roman Ölü Erkek Kuşlar.

Kımızı Kedi Yayınevinden çıkan basımdan altını çizdiğim güzel satırlar sizlerle.

Ayhan,
Bu gece sen kollarımda bir çocuk gibi ağlarken, seni hiçbir zaman bırakamayacağımı anladım. Sana acıdığımdan değil, hayır. Sen bendeki her güzel ve kötü yan için ayrı ayrı sevdiğin ve sonra seninle birçok şeyi, düşündüklerimi, düşünmediklerimi, bütün konuşmalarımızı, tartışmalarımızı, ters düşmelerimizi ve benim ters düşmemek için onaylarmış gibi göründüğüm ama yaşama geçirmekte zorlandığım kararlarımızı bölüşmekten zevk aldığım için. Seni kendi bilincimin pek de açık seçik yakalayamayacağı bir biçimde hep sevdiğim için. (syf.25)

Evliliği birlikteliğin rahatlığı, ortak yaşamın toplumca benimsenmiş saygınlığı ve minnet borcu gibi nedenlerle sürdürmeye karşı oldum hep, ama bir boşluk, belli belirsiz bir özlem vardı içimde, derinlerde bir yerde. (syf.35)

Birbiri için yaratılmış birçok insan karşılaşma fırsatı bile bulamadan ölüp gidiveriyordu ya da onlara bağışlanmış fırsatları değerlendiremiyordu. Bir süpermarkette çarpışıyorlar, bir tren yolculuğunda aynı vagonda yol alıyorlar ya da aynı mahalle, hatta aynı apartmanda oturacak kadar birbirlerine yaklaşıyorlardı da bundan haberleri olmuyordu. (syf.48)

Bırakılmaktan, bir gün birdenbire artık sevilmemekten çok korkardım. (syf.54)

Coşkuyla, sevmek hiçbir şeydir, diyor Ayhan. Sevmek çok kolaydır. Elbette seviyorum seni. Önemli olan sürdürebilmek. Alışkanlıkların, sıradanlıkların bizi teslim almasına izin verip bunalmamak. (syf.103)

Kadınlar satılıyor, alınıyor, bıçaklanıyor, parça parça doğranıp çöp bidonlarına atılıyor. Kızlığı satılmış küçük kızların kızlığı bozuluyor kız bozmaya meraklı hergeleler tarafından. On yedi yaşında liseli bir kız kendisine tecavüz eden babasını, kocası askerde bir
gelin, kayınpederini vuruyor bilinmeyen nedenlerle. (syf.195)

İnsan yaşamını her an yıkıp yeniden kurma yürekliliğini gösterebilmeli. Eğer buna deneceğine inanıyorsa. Zayıflık göstermemeli. Yalnızca bir kez yaşıyoruz çünkü ve korkmadan birçok kez başlayabiliriz. (syf.255)

Sevgi, insan istediği zaman arkasından gelecek ya da koşacak tasmalı bir köpek değildir, diyor.
Doğru, değildir. Daha saygın bir şeydir. (syf.335)

Virgüller, üç noktalar, ayraçlar yeterli değil bitirmek için. Kocaman bir nokta koymak zorundayız. Kocaman, kapkara bir nokta. Ama nasıl? (syf.373)

Çalışma odasının kapısında durup onu izliyorum. Daktilonun başında düşüncelere dalmış. Okuma gözlüğü burnunun ucuna düşmüş. Çok sevimli görünüyor gözüme. Bu adamı seviyorum ben, diye düşünüyorum. (syf.221)