Yankı - Mahal Edebiyat

belki tılsımını koruyan
bir sözcük kalmıştır demiştim
dudaklarla gözlerin ahengini yaşayan

elleri boşluğa iten yankısızlık
seni kalabalıklara savuran
beni umulmaz ve ıssız kılan

parmağındaki sızıdan başladı
ellerinin duyduğu acı
yalnız bağrından duyulan fısıltıyı
dindiren yerini şaşırmış bir ıstırap

çiçeklerin sevindirmeye yetmediği
duraklarda beklemek gerekirdi belki
biz dokunmayı bekliyorduk
ruhumuzun unutulmuş topraklarına

ne çok ev vardı
hep yan yana
anneler kendini eksik kılarken
çocukların yüzü kendine uçurum oluyordu

tozlu bir yolculuktu bu
elbiselerimizin kırıkları sakladığı
aynalar çıplaklığımızı hatırlattığında
artık görünmenin vaktidir