Gökyüzüme uzan, bak kargalar yükseliyor tarlalardan
Korkuluk bariz bir şekilde yalnız bu tabloda
Elini tutan bir başka korkuluğun
Elleri hasırdan.
Yine de kötülüğün yola döktüğü her fitne
Kalbe vurulan bir tırpan
Gibi yerinde acı gülümseyişlerin hasadı.
Bugün evden çıkarken tanrıya atmıştım ilk adımımı
Dedim ki ona, biraz sen geleceksin, biraz ben
Duyuramadım, sesim uğultuluydu.
Doyuramadı ruhumu, varlığı buğuluydu.
Derken tüm bu olan bitenin arasında
Göz göze geliyoruz seninle kaçamak bir sokakta
Gezinmiş gibi ruhlarımız çok önceden bu duvarlarda
Cüzdanımızdan bir karanfil düşürmüş de
Dönüp bakmamış gibiyiz ardından
İkimizin de aklına o soru ilişmiş usulca
“Neden yeterince dar değil bu kaldırımlar?”
İçimizde basıp geçtiğimiz onlarca kanlı ayla
Susturuyoruz boynuna asılı bir hiçlikle deliren geceyi
Dilimize ördüğümüz karanlık surları yıkmak gelmiyor aklımıza
Ya da sadece eksiğiz yaşamaktan yana.
Aşk, eksiltili bir cümledir prangamda!
