Işığını yitirmiş gölge,
Işıltılı masaların arasından geçip
Sessizce,
Bilinmeyene çıkıyor görünmeden.
Dönüp bakıyor,
Ardında halka halka büyüyen esrikliğine
Büyülü gerçekliğin
Ve geride bıraktığı sönük boşluğuna,
Işığın erişemediği dipsiz karanlığın.
Kaybediyor kendini.
Metruk yolda,
Her zamanki gibi yalnız,
Ararken varlığın gizemini.
Issız sokaklarda,
Yağmurun iliklere işleyen nemi
Gitgide arttırıyor şiddetini soğuğun,
Bir kimsesizin sarmalandığı
Yün battaniyenin içinde.
Yükselen sesiyle
Ve asfalttan tüten
Buğusuyla yağmurun,
Yürüyor sırılsıklam oluncaya dek.
Yitirirken gerçeğini,
Yorgun düşüyor zaman,
Durmaksızın aramaktan bitkin,
Bırakıyor görünmez bedenini,
Asırlık çınarın altındaki tahta banka.
Gün hiç ağarmayacak,
Çıkılmayacak sanki
Koyulaşan geceden,
Umutlu aydınlığa.
Aradığını bulamayan donuk gözleri
istemsiz kapanırken öyle kendiliğinden,
Asırlık suskunluğun altında
Tek duyulan şey oluyor,
Gölgesinin mutlak sessizliği.
Editör: Onur Özkoparan
- Gölgenin Sessizliği - 18 Ekim 2022
