ağaran yalnızlıklar gibi çoğaldım
dünya annemin gözbebeklerinden
o büyülü ışıktan koptuğu günden beri
gölgesiz bir kenttir burası artık
acıtan bir şiirdir, bu yük ağır
bu isimsiz sokaklarda kaybettim
ben büyürken elime tutuşturulan adresleri
buralar neden tuzlu bir yağmur, gri bir ufuk
kaç asırdır görmedi bir nehar
hıncahınç ağlamaya yeminli bu kalp
nasıl da kısa bu ışıklar, bu yaban zamanlar
nasıl da bulanık , kül bir yalnızlık savuruyor
büsbütün yitip gitti o masalsı oturmalar
saatlerin masumiyetine pas değdi
gölgesiz bir kenttir burası artık, kaderdir belki
bir hayat nasıl tüketilir
bir kentin orta yerinde gölgesiz bırakılarak
kaç asır mucizelerin olma ihtimalini düşündüm
kalbimdeki tüm barikatları yıktım,
burası gölgesiz bir kent olmasın diye
paraladım ruhumdaki son mecali
Editör: Melike Kara
- Gölgesiz Bir Kentin Öyküsü - 20 Nisan 2025
