Atların gölgesinden ürken toprak,Büyünün bozulduğu merdivendeyizElini atsan ufalanacak,Porselen bebeğin sandık lekesindeyiz....

ah kalbim, ne de çok eşya sığdırdın daracık odalarınaihtişamlı bir acının üzerinde yürürdüm o günlerde o günlerde...

derrida’ya sussam dua oluyorum konuşsam bedduakelimelerim damarlarınıkesiyor ömrümün bin yerindencenazeler kalkıyor...

uzaklara dalıyorsun diyorlarçünkü aradığım bir şey var kimden veya neyden olduğu önemli değil varlığın özüne...

gözlerimi sonbahara açtım ellerim eğri büğrü, kollarım yangınlar doğurur,siyah kadar beyaz, uzak kadar yakınkimliğim...

Allah’ım, Çok talan edilmiş dünümden sıkılmışlığımlasana bir sırrın sonsuz ağzından sesleniyorumadım ramazan.yüzümü...

Kovuldum renklerin büyüsündenKaranlık bir çağ hayatıma uzananDallar gövdeden kalabalıkTutunsam yarısı kırılacakKurtarılacak...

belki tılsımını koruyan bir sözcük kalmıştır demiştimdudaklarla gözlerin ahengini yaşayan  elleri boşluğa iten...

gölgesiz kalmışların ülkesindeyim akşamüstlerikolsuz bedenler, dilsiz bulutlar -yürüdüm uyuyan merdivenleri-ceplerime çakıl...

Gökyüzünün tüm lanetli ruhlarını selamlarken Bir veda aralığında, kırmızı bir yalnızlık ve yeşil bir şeker...