bir gölge düştü duvara silik titrekçukurlarında gezindiyalayarak her bir yarığıgittikçe uzadı adımlarıağzında buruk...

eğer bugün son günüyse haykırmalı, hürriyetini kaybetmiş duygularını ebediyen var olmayacak olanın özleminde telkin edilmekten...

Sekiz mart taksimde sokak sokak...

Bir sisin içine dalıyorum,yaşım yetmiş.Elimde kırılmış lambanın huysuz aydınlığıanılar yaşanmamış dasanki başkasından...

bana geri verey kestane ormanıçocukluğumu!.. Boğaz yanıyorerguvanlar ağlıyorgüldüğüm yalan!.. yormuyor benine yıllar ne...

Atların gölgesinden ürken toprak,Büyünün bozulduğu merdivendeyizElini atsan ufalanacak,Porselen bebeğin sandık lekesindeyiz....

ah kalbim, ne de çok eşya sığdırdın daracık odalarınaihtişamlı bir acının üzerinde yürürdüm o günlerde o günlerde...

derrida’ya sussam dua oluyorum konuşsam bedduakelimelerim damarlarınıkesiyor ömrümün bin yerindencenazeler kalkıyor...

uzaklara dalıyorsun diyorlarçünkü aradığım bir şey var kimden veya neyden olduğu önemli değil varlığın özüne...

gözlerimi sonbahara açtım ellerim eğri büğrü, kollarım yangınlar doğurur,siyah kadar beyaz, uzak kadar yakınkimliğim...