Yazar: Anıl Topçu• 30 Nisan 2024• 22:20• Şiir Eki, Şiir Eki 3

Bir Hüviyetin Son Senfonisi

Döktüğüm bütün unutmabeniler’i hatırlıyorum.
Birkaç evsiz ve elsiz görmüş,
Dermişler. (Geçmiş zamanlarda)

Şimdilerde sadece kurdeşen döküyorum.
Tenimde derin ve süssüz.
Soyluların önüne düşmüş
Silmişler. (Bugünlerde)

Gazetede okumuştum, kimliksiz bir yüz tespit etmişler.
Bir telgraf çekmek istedim,
Modern bir çağdayız dediler.
Ben iki yakasına çökemediğim çağı unuturum.
Mecburen hatırladım.

Yolun tam ortasında, yani çözülmenin yongasında
Gölgeyi silkeledim -hiç direnmedi-
Bütün güneşe tapanlar ağıt yakadurmuş,
Kollarımı tutmak üzere tutulmuşlar da vardı.
Cebren üstüme çullanmışlar (geniş zamanlarda)
Sinemaya benzer bir siyah perde henüz geldi.
Terzilerin çok selamı varmış.

Göğün yirmi dokuz kat üstünde yaşayan bir şaman bir’ime iki olurken
Üstelik ellerim bağlıdır.
Gördüklerimi atardamarıma iliklediler.
O gün bugündür bir yüz yerine
Cerahat akar düşlerimde.
Yedi hanelidir, üstelik evsiz değildir.

Arkadan bağlanmış bir gömlek giydirdiler (yüzyıllar önce)
Cebine diktikleri ceset çiçeklerini kokluyorum,
Aniden koyulan bir teşhis uğulduyor kapının dişlerinde.
Her gıcırtıda kopartılmış bir çığlığın eşiğindeyim.

Ek Editörü: Yiğit Kerim Arslan